WSTĘP

Słowo Eucharystia (znaczy ono „składać dzięki"), wska­zuje nam na dziękczynne misterium liturgiczne, sprawo­wane przez zgromadzenie na czele z kapłanem, w którym Kościół, uobecniając pod postaciami chleba i wina ofiarę Chrystusa, ofiaruje razem z Nim samego siebie Bogu Ojcu. Od najdawniejszych czasów Eucharystia oznacza całą akcję ofiary i uczty, celebrowaną przez Kościół wierny Bożemu poleceniu.

Poprzez Eucharystię Chrystus gromadzi i uświęca lud Boży, który za Jego pośrednictwem i z Nim oddaje Bogu Ojcu uwielbienie i hołd. Tak wypełnia się sens wszelkiego stworzenia. Kościół gromadzi się na sprawowaniu Eucha­rystii, czyli Mszy Św., nie tylko w celu wypełnienia nałożo­nego na siebie obowiązku. Czyni to, ponieważ jest świętym ludem kapłańskim, który jako społeczność sióstr i braci w wierze obchodzi tajemnicę zbawienia, spotykając się ze swoim Panem, z radością mającą swe źródło w wierze i mi­łości.

Co do swej istoty Msza św. niczym nie różni się od Ostatniej Wieczerzy, ponieważ kapłan powtarza w niej wszystko to, co uczynił w Wieczerniku sam Jezus otoczony uczniami. To, o co chodziło Chrystusowi podczas Ostatniej Wieczerzy, stało się bardziej zrozumiałe w Jego śmierci krzyżowej i na odwrót, sens swojej śmierci na krzyżu wyjaśnił słowem i czynem podczas Ostatniej Wieczerzy.

Wierni nie przychodzą na Mszę Św., aby przypatrywać się akcji liturgicznej i ją podziwiać czy krytykować. Mają stawać przed Bogiem jako święte zgromadzenie, by w sku­pieniu słuchać Bożego słowa i przyjmować od Niego dary, a następnie jako obdarowani i przemienieni wracać do życia codziennego i związanych z nim obowiązków. Prawodawca kościelny poprzez kan. 898 KPK kieruje do wiernych konkretne wezwania pobudzające do najwięk­szego szacunku wobec Eucharystii jako Ofiary i Pokarmu. Zachęca najpierw do brania czynnego udziału w spra­wowanej Ofierze, by uzyskać z niej jak najobfitsze owoce. Następnie mobilizuje do częstego karmienia się Ciałem Pańskim, i wreszcie -mówi o potrzebie pełnej czci adoracji Najświętszego Sakramentu.

W niniejszej publikacji mam zamiar zaakcentować te trzy aspekty, ukazując ramy prawne, jakie Kościół katolic­ki ustanowił w trosce o właściwe zrozumienie i uszanowa­nie Eucharystii. Najpierw chcę zwrócić uwagę na sprawo­wanie Najświętszej Ofiary: niezbędną materię, jaką jest chleb i wino, kapłana jako osobę kompetentną do sprawo­wania liturgii oraz sposoby jej celebracji, a następnie za­mierzam zatrzymać się nad kwestiami związanymi z obo­wiązkiem uczestniczenia w Ofierze Eucharystycznej oraz praktyką zamawiania Mszy św. W dalszej części pragnę zająć się przepisami związanymi z przyjmowaniem Ko­munii św. i osobami uprawnionymi do jej rozdzielania, a więc dotknąć tematów przybliżających Eucharystię jako Pokarm. Na koniec chcę omówić to, co wiąże się z adoracją jako formą kultu Eucharystii, adoracją indywidualną po­szczególnych wiernych, jak również adoracją wspólnoto­wą w czasie nabożeństw i procesji.

Mam nadzieję, że zasady towarzyszące składaniu Naj­świętszej Ofiary, przyjmowaniu Komunii Św., adoracji in­dywidualnej i wspólnotowej oraz organizowaniu procesji eucharystycznych będą pomocne wszystkim pragnącym ściślej zjednoczyć się z Bogiem poprzez zagłębienie się w Eucharystii.