X. W znanych sanktuariach czy klasztorach pielgrzymi zamawiają nieraz setki Mszy Św., których pracujący tam kapłani nie są w stanie odprawić. Co się dzieje z tymi intencjami i pobranymi stypendiami?

Myślę, że warto podać w tym miejscu najpierw pewną ogólną zasadę obowiązującą wszystkich kapłanów. A mia­nowicie: Nikomu nie wolno przyjąć do osobistego odpra­wiania tylu ofiar mszalnych, że sam nie może im zadość­uczynić w ciągu roku. Zdarzają się niekiedy sytuacje usprawiedliwiające przyjmowanie większej liczby intencji mszalnych. Dotyczy to zwłaszcza miejsc pielgrzym­kowych. W takiej jednak sytuacji konieczne są pewne in­dywidualne ustalenia między przyjmującym a zamawia­jącym intencję mszalną. Tym przyjmującym najczęściej nie jest kapłan mający odprawiać daną Mszę Św., lecz pracownik biura - brat zakonny, siostra czy inna osoba do tego upoważniona. W normalnych warunkach przed­stawia się wtedy osobie zamawiającej trzy sposoby zadośćuczynienia jej wymaganiom odnośnie do zama­wianej intencji mszalnej. Msza św. może być:

-          odprawiona jako oddzielna intencja w danym sanktuarium czy klasztorze;

-          złączona wraz z innymi intencjami w tzw. Mszy św. zbiorowej;

-          przekazana do odprawienia jakiemuś kapłanowi poza miejscem przyjęcia danej intencji mszalnej.

         Wszystko jest zapewne zrozumiałe, jeśli chodzi o pier­wszą sytuację, gdyż jest to najczęstsza praktyka, z którą mamy do czynienia w parafiach. Praktyka Mszy św. tzw. zbiorowych wygląda natomiast następująco. W niektórych sanktuariach czy klasztorach odprawia się (bywa, że codziennie) Msze Św., w czasie których poleca się wszyst­kie intencje, jakie kiedykolwiek zostały zamówione w da­nym miejscu — nazywa się niekiedy te Msze św. „wie­czystymi". Wytłumaczenie tej nazwy jest proste, istnieje taki zwyczaj odprawiania np. od początku istnienia zgro­madzenia, który trwa i będzie trwać dopóty, dopóki będzie istniał dany klasztor czy zgromadzenie. Zamówiona in­tencja nie jest wtedy wymieniana literalnie podczas litur­gii, jedynie odprawiający obejmuje myślą wszystkie in­tencje zamówione kiedykolwiek do takiego odprawiania. Ofiary złożone przy okazji zamawiania takich Mszy św. przeznaczane są na cele klasztoru czy sanktuarium, w któ­rym są odprawiane.

Jeśli zamawiający intencję mszalną nie zgadza się na włączenie swojej Mszy św. do tzw. Mszy św. zbiorowych, a nie ma możliwości indywidualnego odprawienia zamó­wionej intencji, istnieje możliwość przekazania intencji mszalnej do odprawienia kapłanowi, który nie posiada intencji mszalnych. Są to przede wszystkim kapłani pra­cujący poza duszpasterstwem parafialnym, a więc np. wy­kładowcy w seminariach duchownych, pracownicy kurii diecezjalnych, sądów duchownych, księża będący na eme­ryturze. Przy ewentualnym przekazywaniu intencji mszal­nych należy zachować określone prawem kościelnym za­sady, które są następujące:

-          intencje i ofiary należy przekazać możliwie najszybciej;

-          przekazać je można jedynie kapłanom, co do któ­rych jest moralna pewność, że sumiennie zadość­uczynią zobowiązaniom;

-          przekazując intencje, należy w całości przekazać także stypendia mszalne, z wyjątkiem sytuacji, w której złożono wyższą ofiarę ze względu na osobę przyjmującego;

-          przyjmujący i przekazujący intencje mszalne jest zwolniony z obowiązku troski o ich odprawienie dopiero po potwierdzeniu przyjęcia intencji i ofiar przez innego kapłana (nie wystarczy samo wysłanie intencji i ofiar);

-          czas, w którym należy odprawić Msze Św., liczy się od momentu przyjęcia ich przez kapłana mającego je celebrować.

Na duchownych, którzy nie są w stanie zadośćuczynić przyjętym wcześniej zobowiązaniom mszalnym z powodu np. choroby czy przeniesienia do pracy w parafii, gdzie in­tencje mszalne są już przyjęte na kolejne miesiące, ciąży obowiązek przekazania ich innym kapłanom.

Z przedstawionych informacji wynika dość jasno, że Kościół bardzo dba o to, by zamówione intencje mszalne były skrupulatnie odprawione, zgodnie z wolą zamawia­jącego i składającego ofiarę. Prawodawca kościelny okre­ślił nawet, że: obowiązek i prawo czuwania nad wypełnie­niem zobowiązań mszalnych w kościołach kleru diece­zjalnego należy do ordynariusza miejsca, w kościołach zaś instytutów zakonnych łub stowarzyszeń życia apostolskie­go — do ich przełożonych.

Co się tyczy ofiar składanych przy okazji zamawiania intencji mszalnych, można ogólnie powiedzieć, że prze­kazywane są kapłanom, którzy je odprawiają. Z tym jed­nak że kapłani diecezjalni otrzymują je jako formę wyna­grodzenia, na swoje prywatne cele, a kapłani zakonni, ze względu na ślubowane ubóstwo, nie otrzymują tych ofiar bezpośrednio, lecz zostają one do dyspozycji ich zgroma­dzenia, które zarazem zapewnia im niezbędne środki do życia w ramach wspólnoty, do której należą.