XVII. Gdzie może być przechowywany Najświętszy Sakrament i w jakim celu się to czyni?

Wypowiadając się na temat miejsca przechowywania Eucharystii, najpierw warto zwrócić uwagę na sam budynek, który może spełniać to zadanie. Prawodawca kościelny wyliczył budowle mogące służyć jako miejsce przechowywania Najświętszego Sakramentu, zaznacza­jąc jednak, że musi się tam znajdować ktoś mający nad nią pieczę, a także powinna być tam odprawiana Msza Św., jeśli to tylko możliwe, przynajmniej dwa razy w miesiącu.

Miejscami przechowywania Eucharystii są:

-          kościół katedralny lub z nim zrównany, tzn. prała-tury terytorialnej, opactwa terytorialnego, wikariatu apostolskiego, prefektury apostolskiej oraz admini­stratury apostolskiej;

-          kościół parafialny;

-          kościół lub kaplica złączona z domem instytutu za­konnego lub stowarzyszeniem życia apostolskiego;

-          kaplica biskupia;

-          za zezwoleniem ordynariusza miejsca także inne kościoły i kaplice, również prywatne.

Nic więc dziwnego, że nikomu, tzn. ani osobie duchow­nej, ani świeckiej, nie wolno przechowywać Najświęt­szego Sakramentu np. u siebie w domu czy zabierać go ze sobą w drogę (chyba że np. zanosi się Komunię św. do chorego czy chroni sięjąprzed zbezczeszczeniem).

W domu instytutu zakonnego lub innym pobożnym domu, np. stowarzyszenia życia apostolskiego, Najświęt­szy Sakrament należy przechowywać tylko w kościele lub głównej kaplicy złączonej z domem. Co prawda, dla słusznej przyczyny ordynariusz może zezwolić na jego przechowywanie także w innej kaplicy tegoż domu.

Warto mieć świadomość faktu, że wolą najwyższego Prawodawcy kościelnego jest, aby kościół, w którym jest przechowywana Najświętsza Eucharystia, jeśli nie stoi na przeszkodzie poważna racja, był, przynajmniej przez kilka godzin dziennie, otwarty dla wiernych. W ten spo­sób daje się im szansę modlitwy przed Najświętszym Sa­kramentem.

Miejsce przechowywania Najświętszej Eucharystii powinno ułatwiać prywatną adorację. Chodzi o to, by wierni mogli właśnie tutaj z pożytkiem oddawać cześć Panu poprzez indywidualną modlitwę. Cel ten łatwiej można osiągnąć, jak czytamy we wstępie polskiego prze­kładu księgi liturgicznej: „Komunia święta i kult tajem­nicy eucharystycznej poza Mszą świętą", przez przygoto­wanie kaplicy oddzielonej od nawy środkowej, zwłaszcza w tych kościołach, gdzie częściej odbywają się śluby lub pogrzeby oraz w tych, które są licznie nawiedzane przez pielgrzymów czy przez turystów zwiedzających zabytki sztuki i historii.

Do przechowywania Najświętszej Eucharystii należy przeznaczyć jedno tabernakulum w danym kościele czy kaplicy. Powinno być ono, jeśli na stałe przechowuje się w nim Postaci konsekrowane, nieusuwalne, wykonane z trwałego materiału, nieprzezroczyste i tak zamknięte, by wykluczyć w miarę możliwości niebezpieczeństwo profanacji. Należy je umieścić w odznaczającej się, wi­docznej, stosownie przyozdobionej i sprzyjającej modli­twie części kościoła czy kaplicy. Dla poważnej przyczy­ny, np. w przypadku realnego niebezpieczeństwa profa­nacji, zwłaszcza w porze nocnej, Najświętszy Sakrament wolno przechowywać w innym, bezpiecznym i stosow­nym miejscu. W każdym przypadku mający pieczę nad kościołem czy kaplicą ma obowiązek zadbania o to, by klucz od tabernakulum, w którym znajdują się konse­krowane Postaci, był najstaranniej strzeżony.

Według przyjętego zwyczaju, przed tabernakulum, w którym jest przechowywana Najświętsza Eucharystia, powinna nieustannie płonąć specjalna lampka, wyrażają­ca cześć dla obecności Chrystusa. Jeśli jest to możliwe, lampka ta, zgodnie z tradycją, powinna być podsycana olejem lub woskiem.

Konsekrowanych Hostii oczywiście nie „wsypuje się." bezpośrednio do tabernakulum, lecz wcześniej należy umieścić je w puszce lub innym stosownym naczyniu (głę­boka patena) i z czcią postawić je w schludnym taberna­kulum, najlepiej wyłożonym białym korporałem. Liczba Postaci konsekrowanych powinna być dostosowana do liczby wiernych chorych i przystępujących do Komunii św. poza Mszą św. Mniej więcej raz na dwa tygodnie należy pamiętać o renowacji Sanctissimum.

Cel przechowywania Eucharystii poza Mszą św. jest trojaki:

-          udzielanie Wiatyku;

-          rozdawanie Komunii Św.;

-          adoracja.

Zasadniczym i pierwotnym celem zawsze było udzie­lanie Wiatyku, drugorzędnym natomiast rozdzielanie Ko­munii poza Mszą św. i adoracja. Właściwie zachowywa­nie świętych Postaci dla chorych wytworzyło zwyczaj adorowania Najświętszej Eucharystii przechowywanej w świątyniach. Aktualnie kult adoracji opiera się na moc­nej i trwałej podstawie przede wszystkim dlatego, że wia­ra w rzeczywistą obecność Chrystusa w sposób natural­ny prowadzi do zewnętrznego i publicznego jej uwidocz­nienia.