Wyszukiwanie
Święta

Niedziela, XXXI Tydzień zwykły
Rok B, II
Trzydziesta Pierwsza Niedziela zwykła

Licznik
Liczba wyświetleń strony:
35239

V. Kto ma prawo chrzcić i jak postępujemy w niebezpieczeństwie śmierci?

 

Potencjalnych szafarzy chrztu możemy podzielić na dwie zasadnicze grupy:

 

- zwyczajnych - do ich zadań, w warunkach zwyczaj­nych należy udzielanie tego sakramentu;

- nadzwyczajnych - zastępujących w szczególnych sy­tuacjach szafarzy zwyczajnych, podczas ich uzasad­nionej nieobecności.

 

Szafarzami zwyczajnymi są: biskupi, prezbiterzy i dia­koni, którzy stają się nimi na mocy przyjętych święceń. Je­śli szafarz zwyczajny jest nieobecny lub zachodzi istotna przeszkoda w udzieleniu przez niego chrztu, godziwie udziela go katecheta albo inna osoba wyznaczona do tej funkcji przez ordynariusza miejsca (biskupa diecezjalne­go). W przypadku konieczności, chodzi tutaj głównie o nie­bezpieczeństwo śmierci osoby nieochrzczonej, tego sa­kramentu może udzielić każdy człowiek mający właściwą intencję. Dlatego też: Wszyscy katolicy świeccy, jako członkowie ludu kapłańskiego, a zwłaszcza rodzice i-z ra­cji obowiązków - katecheci, położne, pomocnice domowe, opiekunki społeczne lub pielęgniarki, a także lekarze, niech się starają przyswoić sobie, w miarę swych uzdolnień, wystarczającą znajomość poprawnej formuły chrztu w na­glącym wypadku.

Osobami odpowiedzialnymi za przygotowanie szafarzy nadzwyczajnych do sprawowania sakramentu chrztu są oczywiście stojący na czele wspólnot chrześcijańskich (biskupi, prezbiterzy, diakoni) oraz ich bezpośredni współ­pracownicy.

Warto jeszcze raz podkreślić z mocą że osoby świeckie tylko w szczególnych przypadkach mogą udzielać sakra­mentu chrztu. Prawodawca nawet mających święcenia kapłańskie ostrzega: Poza wypadkiem konieczności, nie wolno nikomu bez odpowiedniego zezwolenia udzielać chrztu na obcym terytorium, nawet swoim podwładnym.

Gdy zastosowano skrócony obrzęd chrztu, a więc sza­farz, opuszczając inne obrzędy, polał jedynie głowę dziec­ka wodą i wypowiedział formułę chrzcielną, dziecko jest ważnie ochrzczone. W wypadku wczesnej śmierci staje przed Bogiem bez grzechu.

Jeśli natomiast minęło zagrożenie utraty życia i dziecko zaczyna prawidłowo się rozwijać, Kościół pragnie przyjąć je w sposób uroczysty do swojej wspólnoty. W tym celu rodzice i chrzestni wraz z dzieckiem przybywają do świą­tyni, najlepiej kościoła parafialnego, gdzie w imieniu wspólnoty wita ich duszpasterz. Na wstępie wyraża on uznanie za to, że nie zwlekano z udzieleniem chrztu temu dziecku i dziękując Bogu, daje wyraz radości z tego, że odzyskało zdrowie. Następnie, wśród modlitw przewidzia­nych w liturgii obrzędu przyjęcia dziecka, namaszcza je krzyżmem Św., nakłada białą szatę, wręcza zapaloną świe­cę i udziela błogosławieństwa.

Tak samo postępuje się wtedy, gdy z jakichś innych po­wodów, np. wojny, prześladowania, niezgody między rodzicami, zastosowano skrócony obrzęd chrztu, co nie po­zwoliło na uroczysty chrzest w kościele.




Dźwięk

Brak pliku dźwiękowego

Statystyki

Brak własnych statystyk