VII. Kiedy
nieobecność na Mszy św. jest grzechem?
Eucharystia stanowi
centrum życia Kościoła. Już z Dziejów Apostolskich dowiadujemy się o fakcie
zbierania się chrześcijan „na łamanie chleba"(Dz 20,7). Miało to miejsce
w pierwszym dniu tygodnia, a więc w niedzielę, w dniu zmartwychwstania
Chrystusa. Do dziś czyni się podobnie.
Prawodawca kościelny,
zdając sobie sprawę z wyjątkowego znaczenia Mszy św. w życiu każdego wierzącego,
mając jednocześnie na względzie tradycję Kościoła, zobowiązał wiernych do
uczestnictwa we Mszy św. w niedziele i inne dni świąteczne tzw. nakazane. Wspomniane
zobowiązanie wypełnia ten, kto bierze udział we Mszy św. odprawianej w obrządku
katolickim i czyni to w dzień świąteczny lub wieczorem dnia poprzedniego. Stąd
nasuwa się prosty wniosek, że nie formularz mszalny z danej niedzieli czy
święta nakazanego decyduje o zadośćuczynieniu obowiązkowi uczestnictwu we Mszy
Św., lecz czas, w którym należy uczestniczyć. A więc gdyby nawet w jakimś
kościele w sobotni wieczór odprawiano Mszę św. nie według formularza z
niedzieli, lecz np. z soboty czy według formularza ślubnego, uczestniczący w
niej spełniają obowiązek wzięcia udziału we Mszy św. niedzielnej.
Kodeks Prawa
Kanonicznego wylicza dni, w których katolicy mają obowiązek
-
uczestniczenia
we Mszy Św., są nimi:
-
wszystkie
niedziele;
-
uroczystość
Świętej Bożej Rodzicielki Maryi (1 I);
-
uroczystość
Objawienia Pańskiego (6 I);
-
uroczystość
św. Józefa (19 III);
-
uroczystość
Wniebowstąpienia Pańskiego;
-
uroczystość
Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa;
-
uroczystość
Świętych Apostołów Piotra i Pawła (29 VI);
-
uroczystość
Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 VIII);
-
uroczystość
Wszystkich Świętych (1 XI);
-
uroczystość
Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (8 XII);
-
uroczystość
Narodzenia Pańskiego (25 XII).
Obowiązek uczestniczenia
w wymienione dni we Mszy św. może być zniesiony lub przeniesiony na niedzielę.
Potrzebną władzę do tego posiada Konferencja Episkopatu, z tym że musi najpierw
otrzymać aprobatę Stolicy Apostolskiej.
Od obowiązku świętowania
dnia świętego można także otrzymać dyspensę. Osobami upoważnionymi do
udzielenia stosownej dyspensy są: biskup diecezjalny, proboszcz oraz
przełożeni kleryckiego instytutu zakonnego lub stowarzyszenia życia
apostolskiego na prawie papieskim w odniesieniu do swoich podwładnych, a także
innych osób przebywających na stałe w domu.
Prawodawca kościelny
przewidział jeszcze inne sytuacje utrudniające lub uniemożliwiające
uczestnictwo w niedziele i święta nakazane we Mszy Św., które samoistnie
zwalniają katolika z tego obowiązku. Taka sytuacja ma miejsce, gdy nie ma
kapłana, który mógłby odprawić Mszę Św., a także gdy z jakiejś innej poważnej
przyczyny nie można uczestniczyć we Mszy św. (z powodu choroby czy konieczności
opiekowania się osobą chorą lub małym dzieckiem).
W takich sytuacjach
zaleca się jednak, aby wierni brali udział w liturgii słowa, gdy jest ona
odprawiana w kościele parafialnym lub innym świętym miejscu, zgodnie z
przepisami prawa partykularnego, albo poświęcali odpowiedni czas na modlitwę
indywidualną w rodzinie lub w grupach rodzin.
Po przedłożonych
wyjaśnieniach można jednoznacznie stwierdzić, że świadome i dobrowolne
opuszczenie Mszy św. w niedziele i święta nakazane -jest grzechem. Jeśli jednak
z istniejącego obowiązku zwolniła osoba posiadająca niezbędną władzę lub
zaszła sytuacja, która uniemożliwiła wiernemu wypełnienie tegoż obowiązku, nie
doszło do popełnienia grzechu i tym samym nie miała miejsce utrata stanu łaski,
przynajmniej z tego powodu.